Sociaal hier bedoel ik nu eens niet de linkse politiek, maar met sociaal bedoel ik eigenlijk dat mensen, maar ook heel veel dieren graag in een groep leven.
Het voelt meestal prettig om ergens bij te horen. Soms bestaat een groep doordat er een gezamenlijke interesse is. Soms biedt een groep bescherming, zoals bij dieren vaak het geval is.
Soms maak je deel uit van een groep waar je helemaal niet om gevraagd hebt. Soms kiest iemand er heel bewust voor om geen deel uit te maken van een groep.
Toch is het dan heel triest als dan op een doordeweekse dag allerlei hulpdiensten zoals brandweer en politie, en mensen van forensisch onderzoek, zich in alle rust verzamelen, voor een seniorenwoning een straat verderop. Een oplettende buurman had al dagen geen geluiden vernomen uit de woning naast hem.
Zo in en in triest, en je hoopt maar dat de persoon in kwestie door de dood is overvallen in zijn slaap.
Het gebeurd toch wel regelmatig, dat mensen dagen lang dood in hun woning liggen.
Een paar huizen terug in die zelfde straat woonde tot voor een jaar terug mijn schoonmoeder nog.
Vandaag precies een jaar geleden, kwam A2 (afkorting van de naam die mijn schoonmoeder haar had gegeven)buiten adem bij ons aan de deur om te vertellen dat mijn schoonmoeder gevallen was, op het moment dat zij de deur had willen opendoen voor haar.
Gelukkig waren wij thuis, en nog geen 5 minuten later stonden we bij mijn schoonmoeder in de keuken, die heel ongelukkig gevallen was, en zo te zien haar heup had gebroken, en ook nog eens bovenop haar alarmering lag.
Helaas lag zij ook nog eens op een hele verkeerde plek in de keuken, want de mensen van de ambulance konden haar niet op een brancard het huis uit krijgen. De huizen waren eind jaren 70, begin jaren 80 wat dat betreft zo ongelukkig gebouwd.
Het hele wrange van het verhaal was, dat mijn schoonmoeder toen samen met nog een aantal vrouwen in de vrouwenadviescommissie zat, en de woningbouwvereniging adviseerde over de te bouwen seniorenwoningen, en toen al aangaf dat er geen brancard op een fatsoenlijke manier naar binnen gereden kon worden. Maar zoals vaak het geval, was het kostenplaatje ook hier de grote spelbreker.
In ieder geval was het op geen enkele manier mogelijk om mijn schoonmoeder met een brancard het huis uit te halen.
Mijn schoonmoeder werd eerst helemaal onder de pijnstilling gespoten, en toen onder luid gekerm het huis uitgedragen en buiten op de brancard gelegd. Ondanks al die pijnstilling had ze vreselijk veel pijn.
Het is een dag die Ik(wij) niet snel vergeten zal, want vanuit het ziekenhuis kwam ze in een verpleeghuis, en vervolgens in de Hospice terecht, waar ze uiteindelijk is overleden.
Een schrale troost is dat zij gelukkig geen dagen op de vloer heeft moeten liggen. Mijn schoonmoeder had gelukkig een heleboel mensen in de jaren om zich heen verzameld, ze was wat dat betreft een mensenmens. Gelukkig was A2 in de buurt toen ze viel, al zag A2 dat trouwens heel anders, want zij had meer zo iets van, was ik maar nooit aan de achterdeur gekomen.
Maar mij schoonmoeder vond het altijd maar wat gezellig als zij even langs kwam om een kopje thee te drinken.
Toen mijn schoonmoeder zelf nog goed te pas was ging zij bij de mensen langs die door omstandigheden het huis niet uit konden. Meer dan 25 jaar was zij vrijwilliger bij Stichting Welzijnswerk Brummen, en daarvoor bij het ouderenwerk, als Gastvrouw bij seniorenactiviteiten.
De periode is nu aangebroken dat alles een jaar geleden is. Een jaar geleden was ze er nog bij toen manlief zijn verjaardag vierde. Een paar weken later kon ze er niet bij zij dat haar achterkleinkinderen een jaar werden.
Maar gelukkig was dat geen probleem, want de achterkleinzonen kwamen met hun moeder naar het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder toen lag. Gebak erbij, en zo kon mijn schoonmoeder toch nog een beetje de eerste verjaardag van haar achterkleinzoons meemaken, en niet geheel onbelangrijk, zij kon zelf de cadeaus geven. Wat kon ze genieten van haar klein en achterkleinkinderen, en wat had ik van haar nog eens graag die uitspraak gehoord;
“Ik kan mie er altied wel weer een bult om lachen”
SWB huldigd Derkje Spijkerman en Marietje van Klinken