Vakantie Tennenbronn Zwarte Woud Duitsland – De omgeving verkennen

Zondag 9 augustus 7.30 u liep ik al te wandelen met Ulli, in het bos gelegen naast het park. Het was er heerlijk rustig alleen de vogels lieten zich horen. Mijn hele lichaam voelde nog enigszins verstijft aan, door die valpartij van de avond ervoor, en de elleboog bloed nog steeds een beetje, dat heb je met bloedverdunners al snel . Maar al die ongemakken had ik al snel opzij gezet, want een eindje verder op kwam ineens een Eekhoorn uit een boom zetten, en het lukte mij zowaar om het diertje op de foto te zetten. Nadat ik met Ulli weer terug was bij het huisje gingen manlief en ik samen met onze kleinzoons verse broodjes halen bij de bakkerskar op het park.
Na het ontbijt gingen we een ritje maken in de omgeving. Koekoeksklokken zijn de trots van het Zwarte Woud en dat is duidelijk zichtbaar. Aan de weg van Gutach naar Triberg bevind zich een koekoeksklok ter grote van een huis. Deze werkende koekoeksklok heeft een winkeltje waar voor de liefhebber honderden koekoeksklokken te koop worden aangeboden.
Ook een echte Ruïne was er in de buurt van Tennenbronn, namelijk de Ruïne Waldau. Onderweg in de buurt van Lauterbach zagen we nog een bijzondere, tegen een helling aangelegde terrasvormige begraafplaats. Maar wat vooral opviel was de mooie omgeving , en de hoogte verschillen. Regelmatig kwamen we op weggetjes met een stijgingspercentage van 19%. En totaal onverwachts zag ik onderweg op een draad een jonge Grauwe Klauwier zitten, een vogel die je ook in Nederland kunt waarnemen, maar die ik nog nooit eerder had gezien.
Na het ritje besloten we om een badje op te zetten voor de kleinzoons, want de temperatuur liet voor wat betreft de warmte, bepaald niet te wensen over. Na een paar uur hielden de kleinzoons het badje voorgezien, want ze wilden weer mee om Ulli uit te laten. ze hoorden de geluiden van sprinkhanen, dus ik stelde voor om op speurtocht te gaan naar sprinkhanen. Er werd er al snel 1 gevonden, niet door op het geluid af te gaan, maar omdat de sprinkhaan in kwestie opsprong toen we er langs kwamen. En natuurlijk moest de sprinkhaan in dit geval een vrouwtje Kleine Groene Sabelsprinkhaan (in werkelijkheid helemaal niet zo klein)ook op de foto. En oma had het geluk dat het ook nog eens een sprinkhaan betrof die in Nederland heel zeldzaam is.
Na het avondeten kwam opeens een wel heel onverwachte gast even buurten.
We hebben Ulli voor de zekerheid altijd vast liggen aan een lange speciale lijn, en die avond bleek maar weer eens dat dat niet geheel onverstandig is . Ulli is en blijft een terriër , en hij had dan ook als eerste in de gaten dat er in de struiken zich een dier bevond. Ik zag het aan zijn lichaamshouding. Eigenlijk verwachte ik een Eekhoorn die achter de struiken vandaan zou komen, maar het was, zo hoorde ik later van een buurman een ongeveer 4 a 5 jaar oude Reegeit, die op haar dooie gemak de tuin inliep, en begon te eten van de struiken. Vervolgens volgde er een wasbeurt, en naar een poosje verdween ze tussen in de begroeiing naast ons huisje, en ging nog net in het zicht van ons op haar gemak liggen her te kauwen.

Wij durfden ons nauwelijks te verroeren, en gelukkig lukte mijn schoonzoon het om Ulli naar binnen te loodsen, want die vond het allemaal wel heel spannend. Na een poosje stond de Ree op en liep ze heel gericht naar de buren, waar ze appels begon te eten. Regelmatig kwam ze bij de buren langs zo vertelde de Duitse buurman. Soms zagen ze haar dagen niet en dan opeens was ze er weer. Toch was ze haar schuwheid niet verloren, want een andere buurman een arts, die ook natuurfotografie als hobby had, vond ze even wat teveel van het goede, en met een paar sprongen verween ze even later uit ons zicht.

De avond brachten we weer buiten door, en zo vloog de zondag voorbij, en dus het weekend voorbij.

Hieronder staan enkele foto’s van de tweede vakantiedag