Terug naar het leven van alledag

Ook de laatste 2 weken van de vakantie vlogen voorbij. Onze kleinzonen vierden hun derde verjaardag, en ook ik werd weer een jaartje ouder.
We maakten met onze jongste dochter en onze kleinzoons een prachtige wandeling op de heide van het Deelerwoud. Een wandeling die uiteindelijk 2 slapende kleinzoons opleverde in de auto, op het terugritje naar huis. Beiden helemaal moe van van al dat lopen, Niet zo verwonderlijk, want zij hebben denk ik het dubbele van ons gelopen.

Ook gingen we een paar keer, naar de niet zo heel erg ver van ons vandaan neergestreken zeldzaamheid in Westervoort, namelijk de Roze Pelikaan, ons steeds weer verbazend over de grootte van de vogel.

Vervolgens om af te kicken maakten we aansluitend nog een ritje over de grens.

Nadat we weer terug waren van ons vakantieadres in Duitsland, stond ik natuurlijk gelijk bij de vervanger van onze tandarts op de stoep, die gelukkig een mooie tijdelijke cosmetische constructie maakte, met de nadruk op tijdelijk, want die hele valpartij gaat, zoals ik al eerder aangaf een heel vervelend staartje krijgen.

Manlief kreeg weer een dikke enveloppe met inhoud toegestuurd, door de universiteit van Wageningen.De laatste was op 19 maart van dit jaar.

Manlief neemt deel aan de Colonstudie van de universiteit. Het onderzoek duurt 5 jaar, en er wordt onderzocht of er een relatie is met voeding, en het krijgen van Dikke darm kanker.
Net als de vorige keer moest hij weer behoorlijke lijst met vragen beantwoorden, en kwamen weer heel wat buisjes mee voor bloedafname voor verschillende bepalingen.Maar nu is manlief er voor anderhalf jaar  vanaf, zo liet 1 van de onderzoeksters telefonisch weten.

Omdat ik ook weer bloed moest prikken, konden we dit mooi gezamenlijk doen, bovendien moest manlief ook nog bloedprikken ivm de controle bij de specialist later in de week. De laatste dag van de vakantie bleek gelukkig met het bloedonderzoek dat de Nierfunctiewaarden van mij weer in het zwart stonden, en daar was ik eerlijk gezegd wel heel erg blij mee.

Ook manlief werd op de laatste dag van de vakantie wederom door de specialist goedgekeurd, in ieder geval voor 3 maanden.. Over 3 maanden krijgt hij dan ook weer een CT scan. Over een paar weken moet hij nog wel naar de Klinisch geneticus van het UMC, die dan spreekuur heeft in het Gelre Ziekenhuis Apeldoorn. In tegenstelling tot wat de specialist had verwacht, heeft het onderzoek van het tumorweefsel toch uitgewezen dat er een verhoogde kans is op een erfelijke aandoening.,maar alleen de Klinisch geneticus kan daar uiteindelijk uitsluitsel over geven. Mocht de Darmkanker erfelijk zijn, dan heeft dit natuurlijk ook gevolgen voor onze kinderen.

Tot onze grote verbazing kwam er met de afspraak vanmiddag een notitie mee dat de zorgverzekering het onderzoek vergoed, maar dat er wel een eigen risico is. Door dit onderzoek moet men er zelfs vanuit gaan dat de volledige wettelijke eigen risico er aan gaat.

Goed dat het ziekenhuis dit laat weten, en in ons geval maakt dat ook helemaal niets uit, omdat wij ons eigen risico 2 x €375 al in de eerste maanden van dit jaar kwijt waren door medicijnen, Maar ik vind dit nogal wat dat een erfelijkheids-onderzoek naar kanker in een familie, per persoon, je in ieder geval dit jaar 375 euro moet betalen aan eigen risico.

Gelukkig konden we omdat manlief vakantie had naar onze Vage Vriend en zijn vrouw, in verband met het overlijden van zijn moeder, en konden we ook aanwezig zijn bij de herdenkingsdienst en de begrafenis. Het verdriet kun je niet wegnemen, je kunt er alleen maar zijn, net zoals zij dat voor ons waren., met het overlijden van mijn schoonouders. Morgen is het alweer 5 jaar geleden dat mijn schoonvader kwam te overlijden, en van mijn schoonmoeder is het alweer bijna 2 jaar geleden.

Het verdriet heeft in de loop van de tijd plaats gemaakt voor heel veel mooie herinneringen. Ik kan alleen maar hopen dat onze Vage Vriend  (zo stelde hij zich in het begin altijd voor) over een tijd dit ook mag ervaren. Ook hoop ik dat voor mijn vriendin  en haar familie weer betere tijden gaan aanbreken. Mijn vriendin is nog niet zolang geleden haar moeder verloren, en daarbij haar broer ook nog eens ernstig ziek. Ik hoop zo  dat de chemo gaat aanslaan bij haar broer.

Ik weet het, de ouders van manlief, en de moeders van onze vrienden waren allemaal mensen op leeftijd, maar soms zou je nog eens zo graag hun mening willen horen, en verdriet en blijdschap willen delen.