Schuilen

Na de bewuste dag in april, dat manlief te horen kreeg dat het politieke doek voor hem gevallen was, storte de wereld toch een beetje in.

Dag in dag uit, jaren lang, bijna dag en nacht met de politiek bezig geweest, en opeens kom je dan als kandidaat Wethouder aan de kant te staan, omdat een Wethoudersadviescommissie iemand anders beter in staat acht om de klus te klaren.

Maar ja dat is politiek, ineens kan het afgelopen zijn, en als je het zelf dan overkomt, komt het hard aan.

Ineens tijd genoeg voor alles, maar op de 1 of andere manier ook niet. In ieder geval kwam er van wandelen in de bossen en op de hei niets meer.

Maar vandaag kwam het er eindelijk weer van, richting het buitengebied van Brummen.

Door manlief werd ik afgezet aan de rand van het prachtige gebied “de Kievit”.

Ik had nog maar een paar meter gelopen, toen er al een Kleine IJsvogelvlinder voor mij neus op vloog.

Prachtige dagvlinders,met een lichtblauwe schijn aan de onderkant, die de neiging hebben om na het opvliegen direct hoog te gaan, en in het gebladerte van de bomen te verdwijnen. Het zijn zeldzame dagvlinders, maar in het buitengebied van Brummen kun je ze tegenkomen.

Jammer genoeg lukte het niet om een foto te maken. Maar dat maakte niet uit, het was gewoon weer even lekker, om daar rond te struinen.

En toen begon het te regenen, en ik zocht naar een schuilplaats onder de bomen aan de rand van een maisveld.

Tot mijn verbazing vloog voor mij uit een Kleine IJsvogelvlinder.

Een eindje verder ging deze op een maisblad zitten, en zo lukte het mij om een foto te maken.

Toen ik weer opkeek zag ik iets roodbruins tussen de mais staan, een Ree dacht ik in eerste instantie, maar toen zag ik het staartje heen en weer gaan, en dat heeft een Ree niet. Dit was geen Ree maar een Edelhert, en ineens ging het dier rechtopstaan, een jonge man met het gewei in de basthuid.

En ineens zag ik nog 3 vrouwelijk Edelherten staan.De dieren hadden mij allemaal in de peiling. maar bleven staan. Toen besloot 1 van de dames het zekere voor het onzekere te nemen, want even later liep ze richting het bos om vervolgens geruisloos tussen de bomen te verdwijnen, met de andere 3 achter zich aan.

De laatste keer dat ik daar Edelherten had gezien, was in april 2010, en in 2012, nog een keer op een totaal andere plek in het buitengebied van Brummen.

Het is een kleine groep die door de provincie gedoogd wordt buiten de rasters van de Veluwe, en vandaag zag ik ze eindelijk weer eens.

Het begon ondertussen steeds meer te regenen, en tot mijn verbazing kwam er op een tak naast mij in de regen een Kleine IJsvogelvlinder zitten.

Helaas ontwikkelde zich de regenbui tot een flinke onweersbui, en belde ik manlief om te vragen om mij op te halen. Ik had er liever wat langer gebleven, maar die ontmoetingen maakte de korte tijd dat ik daar was meer dan goed. Als het niet was gaan regenen, dan was ik niet gaan schuilen, en had ik al dat moois nooit gezien.