Het is nog een beetje een onwerkelijk gevoel,
ik zit ook nu nog steeds verbaasd op mijn stoel
Eindelijk zijn onze kleinzoons weer even bij elkaar
die foto, daar staar ik de hele avond al naar
Bijna 9 maanden 1 ruimte gedeeld,
steeds samen te zien op het echobeeld.
Abrupt kwam daar met de bevalling een einde aan,
en moest Daan tijdelijk zonder Koen verder gaan.
Grote broer en kleine broer wie had dat gedacht,
er werden toch ongeveer kinderen van gelijke grote verwacht.
Ik voel mij zo trots terwijl ik niets heb gedaan,
ik heb alleen maar wat op de achtergrond gestaan.
Wat zijn jullie mooi met alles er op en eraan,
wat had ik graag al met jullie beiden in mijn armen gestaan.
Een tweeling wie had dat ooit gedacht,
ik niet ik had dat nooit verwacht.
Hoe zal het straks gaan hoe word ik genoemd,
dat is iets wat er steeds door mijn hoofd heen zoemt.
Ik kan nooit in de schoenen van de oma van jullie moeder staan,
maar ik probeer wel die zelfde weg op te gaan.
Oma wordt je vanzelf , maar daarom ben je het nog niet,
maar hoe dan ook ik weet dat ik nu al volop geniet.
Ook al hebben de zorgen nu nog wat de overhand
straks lieve Daan en Koen lopen we hand in hand.
