We hebben een heel goed maar vermoeiend weekend achter de rug, Best wel veel aanloop, van kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Vanmorgen had ik het gevoel of er iets in mijn keel zat, zoveel gesprekken gevoerd aan de telefoon.. Nu maar hopen dat ik niemand vergeten ben.
Vanavond alle blogs gepubliceerd, die ik al wel gemaakt had van de afgelopen dagen, maar die nog steeds in concept waren opgeslagen.
Manlief is behoorlijk kalm onder de situatie, maar zijn spreuk, ”Samen doen samen sterk’ is even op de achtergrond geraakt.
Een nieuw motto heeft hij zich nu eigen gemaakt, ‘ Het komt zoals het komt”
We hebben ook beiden iets van, dat er nog een behoorlijke weg te gaan is, maar dat het uiteindelijk gaat goed komen.
Maar vanmorgen was het toch wel weer een beetje spannend, wachtende op het het telefoontje van de MDL verpleegkundige,ook de dochters wachten vol spanning op het telefoontje. Tegen de middag werden we gebeld. Morgen krijgt manlief een gesprek over de voortgang van het traject, en aansluitend een CT scan met contrastvloeistof.
We raakten beiden een beetje ontroerd, als er ‘s middags een Orchidee wordt bezorgd door de bloemist, namens de collega ‘s van het team waar manlief maar een paar maanden mee heeft samengewerkt. Er wordt zo meegeleefd, dat we er af en toe verlegen van worden. Het spijt Manlief enorm dat hij niet afscheid kon nemen van de cliënten in zijn wijk.
Met ingang van vandaag is er een nieuwe wijkindeling, en de wijk waar manlief in werkzaam was wordt opgedeeld over andere wijken.
Vandaag zou onze voorjaarsvakantie beginnen, niet dat we weg zouden gaan, maar dit is wel het andere uiterste.
Gaandeweg de dag heeft manlief het idee dat het allemaal weer wat moeizamer gaat.
Morgen voor de gesprekken en de scan is het is weer bloedprikken op Hb onder anderen. Het zou ons niets verbazen dat het HB gehalte weer aan het zakken is
Gelukkig heeft onze oudste dochter aangeboden om morgen te rijden, en hoeven we daar ons geen zorgen over te maken.
