Ik heb een soort van inhaalslag gemaakt.
De laatste maanden, had ik zoveel half afgemaakte blogs gemaakt, met heel veel aantekeningen, en noem het maar op, dat het hoog tijd werd om daar wat mee te doen.
Ik had er nauwelijks tijd voor, en ik had er ook helemaal geen zin in. Sterker nog, ik wist niet eens zeker of ik alles wel online wilde zetten.
Maar toen ik zag dat manlief ook al geblogd had over zijn situatie, besloot ik ook om dat te doen. Op de 1 of andere manier helpt het met het verwerken van alles wat ons nu weer overkomt, en daardoor lukt het beter om ook vooruit te kijken , al is dat voorlopig niet verder dan april, want ergens in die maand krijgt manlief te horen of de medicijnen de uitgezaaide prostaatkanker afremmen.
Het grootste gedeelte van de blogs in concept heb ik nu 1 voor 1 gepubliceerd. Het is weer eens de firma drama en ellende als je al die blogs zo achter elkaar leest.
Alles is afwachten nu, alles is onzeker. Maar er zijn ook leuke dingen in het vooruitzicht. Ergens in de lente hopen we weer opa en oma te worden van een derde kleinkind. Gelukkig gaat alles voorspoedig. Kleine Smurf
(in de wandelgangen zo genoemd) toont nu al een heel eigen karaktertje.
Echo’s …daar moet hij of zij helemaal niets van hebben. Even stil liggen voor een 20 weken echofoto…..mooi niet, vergeet het maar.
Onze kleinzoons vinden het allemaal heel bijzonder, en de oudste van de tweeling gaat er vanuit dat ze een neefje krijgen. Ik ga er vanuit dat we een kleindochter krijgen. Over een paar maanden weten we meer, tot dan is het voor de kleinzoons en voor ons Kleine Smurf.
Ik had er helemaal niet bij stil gestaan, maar vandaag is het ook nog eens Wereldkankerdag , en het klopt helemaal Kanker zet je wereld op z’n kop.
