Jeugdsentiment

Aan onderwerpen om over te schrijven heb ik geen gebrek, daar mankeert het echt niet aan.

Maar er zijn zoveel dingen die mij op dit moment bezig houden. Afgelopen tijd druk bezig geweest om een website in elkaar te zetten voor manlief (blijft nog even niet toegankelijk), en vervolgens druk bezig geweest(eigenlijk nog steeds mee bezig) met het fotoalbum en het familiealbum van mijn eigen site.

Leuk om te doen maar wel tijdverslindend.En in mijn hoofd borrelt het van de ideeën

En dan zijn er natuurlijk die kleine mannekes van ons. Als zij er zijn dan staat de tijd even stil, wat heet, de wereld staat even stil. 1 ding weet ik nu zeker, ik gun iedereen dat bijzondere geluk van opa en oma worden en zijn.

Sentimenteel, dat word je wel van 2 van die schatten van kleinzonen.

Dingen komen weer terug van vroeger, van je eigen kinderen, maar ook van je zelf toen je nog kind was. Opeens was daar een bericht van schoolbank, dat een oud klasgenoot een foto had geplaatst . Nieuwsgierig als ik dan ben , gelijk kijken natuurlijk.

Het bleek om Folkert Jensma, te gaan een oud klasgenoot van de lagere school te zijn, en een blogger bij uitstek voor het NRC Handelsblad.

Even verderop zie ik de naam van Henk B. staan, en ik vraag mij af hoe het met hem zou zijn.

En dan heb je tegenwoordig facebook , en dan kan de zoektocht beginnen. En tot mijn verbazing vond ik Henk B daarop terug, en bleek ook hij een eigen website te hebben, voorzien van prachtige foto’s van zijn hand.

Heel speciaal om naar al die jaren dan toch weer contact met elkaar te hebben. Waar de social media al niet goed voor is , sterker nog sinds vandaag zit ik in een besloten groep op facebook, opgericht door een oud leerling en met allemaal oud leerlingen en klasgenoten van die lagere school ,wat heet de groep bestaat nog geen dag en heeft nu al ruim 20 leden. Leuk maar het kan natuurlijk ook minder leuk zijn als je te maken krijgt met een klasgenootje voor wie het leven niet zo gunstig heeft uitgepakt.

Waar heeft dat toch mee te maken dat je op een bepaalde leeftijd je begint af te vragen hoe het is met al die mensen uit het verleden, waar ze wonen , of ze gezinnen hebben waar ze werken, of ze überhaupt nog in leven zijn.

Wat dat betreft heeft manlief het een stuk makkelijker . Hij is nu al weer vele jaren woonachtig in het dorp waar hij zijn hele schooltijd heeft doorgebracht.

Vele klasgenoten van hem wonen nog steeds in het dorp , sommigen komt hij dan ook nog regelmatig tegen. Voor mij is dat toch anders, al heel lang geleden ben ik uit mijn geboorteplaats vertrokken, en op een enkeling na iedereen uit het oog verloren.

Nu ik zo bezig ben met dit blog te schrijven, komen allerlei dingen weer naar boven over de (mijn) tijd op de lagere school, maar daar ga ik maar eens een volgend blog aan besteden.