Gelukkig hebben we de foto’s nog

We zijn weer terug, terug van weg geweest, sterker nog, we zijn alweer 2 weken terug van ons vakantieadres in het Zwarte Woud in Duitsland.
In 2011 waren we voor het laatst op vakantie in het buitenland geweest, door allerlei omstandigheden die ik hier nu niet meer ga opnoemen, kwam het er maar niet van.
Ook dit jaar leek het er niet van te komen
Totdat onze oudste dochter, en haar man vroegen of we zin hadden samen met hen en de kleinkinderen op vakantie te gaan.
We hoefden er niet lang over na te denken, nog nooit was het voor ons zo belangrijk geweest om er even helemaal uit te zijn.
Vrijdags voor vertrek moest ik nog even voor uitslag van een bloedonderzoek, en voor de bloeddrukcontrole naar de assistente van de huisarts, en dan konden we ons volledig concentreren op de vakantie. Maar dit viel toch een beetje tegen 3 uitslagen stonden in het rood, waaronder die van de nierfunctie. Gelukkig was alles minimaal in het rood, maar toch.
De huisarts liet later op de dag weten dat er over een paar weken weer geprikt moest worden, en vanaf dat moment stond niets meer de vakantie in de weg.
Zaterdagmorgen in alle vroegte, op manlief zijn verjaardag vertrokken we samen met Ulli de hond richting Duitsland.
Eerst een groot gedeelte snelweg, en daarna binnendoor naar Tennenbronn in het Zwarte Woud.
We waren nog nooit op vakantie daar geweest, wel waren we een paar maal bij een collega die daar woonde op bezoek geweest, toen we nog in Zwitserland woonden en werkten.
3 jaar hebben we achtereenvolgens in Bazel en Aesch BL gewoond samen onze oudste dochter.
Op het moment dat zij leerplichtig werd in 1989 zijn wij weer teruggegaan naar Nederland, en daarna zijn we er nooit meer geweest ook niet in het Zwarte Woud.
En dan blijkt maar weer eens dat dingen op de achtergrond raken, want op het moment dat we in het Zwarte woud reden verbaasden we ons er over dat de bergen veel hoger waren, dan in onze herinnering.
Het werd een super week , met onze dochter, schoonzoon en de kleinkinderen, met eigenlijk maar 1 minpuntje, en dat was mijn valpartij, gelijk al op de eerste avond.
Een kleine snijtand die met een valpartij een aantal jaren geleden al een keer flinke averij had opgelopen, brak nu volledig af. Gelukkig niets gebroken verder, maar met name de elleboog had het flink te verduren gehad. Gelukkig had ik geen tandpijn , en viel de onstaande leegte, in de bovenkaak met praten niet zo erg op, maar lachen was natuurlijk een heel ander verhaal. De rest van de vakantie, was het dan ook lachen geblazen met de hand voor de mond. Gelukkig wist ik toen nog niet, dat er nog een akelig staartje aan vast zou zitten.
En zoals dat altijd gaat als je het naar je zin hebt vliegt zo’n week voorbij . We hadden echt alles mee, allereerst bevonden we ons in een supergezelschap, hadden we super mooi weer, en waren we 1 week in een super mooie omgeving met prachtige natuur, met als hoogtepunten de Ree die kwam buurten, en de ontmoeting met de Notenkraker, een prachtige vogel die daar in de omgeving voorkomt, en zelfs tot broeden komt. Iedere dag werd er voor de volgende dag onweer voorspeld, maar op een enkel schampbuitje gingen de onweersbuien steeds langs ons heen.De laatste dag kwam er toch meer bewolking opzetten, en er kwamen enkele kleine buitjes over.
Op de terugreis de volgende dag sloeg het weer helemaal om, en de laatste kilometers, ongeveer nog 50 km van de grens met Venlo af reden we in heuse wolkbreuken, zo hevig dat we besloten om te snelweg af te gaan,omdat medeweggebruikers wel hele rare capriolen gingen uithalen., door stil te gaan staan onder viaducten om te schuilen, met alles daarachter onverwachts op de rem.
Terug in Nederland hield het regenen nog dagen aan.
Maar dat maakte niet uit zo konden mooi alle foto’s worden uitgezocht.