Wij (Geert en ik) zijn tegenwoordig aan de wandel. Hele stukken bos en heide worden door ons verkend.
Als het niet al te warm weer is gaat Ulli, de hond, mee en af en toe zijn we in het gezelschap van onze jongste dochter.
Hoe raar kan het allemaal lopen.
Jaren lang in mijn uppie zo goed en kwaad als het ging alleen maar in de wijk waar wij wonen rond gelopen. Natuurlijk wel altijd in gezelschap van de hond, en de laatste jaren ook altijd de camera om de nek.
Als de tijd en de mogelijkheid er was zette Geert mij af bij het Alba(gat)plas een voormalige zandafgraving in de buurt van Apeldoorn dat nu een ,een prachtig stukje natuur is. Of hij bracht mij naar de Leuvenheimse beek in de buurt van Brummen.
Op die plekken was en is het altijd genieten voor mij, altijd is er wel wat te zien.
Zo kon het bij de beek zomaar gebeuren dat ik terwijl ik daar aan de kant zat, er een Ringslang kwam aanzwemmen, en dat die de oever opging vlakbij de plek waar ik zat. Ik durfde me nauwelijks te bewegen, bang om de slang te verstoren. Uiteindelijk na een aantal foto’s te hebben gemaakt, ben ik zo voorzichtig mogelijk weggeslopen, omdat ik het zitten niet meer vol kon houden.
Een bunzing, een eekhoorn, reeën en zelfs edelherten heb ik daar in de buurt gezien, maar helaas tot mij grote spijt nooit een vos.
Een ander dier dat ik in ieder geval in de buurt van de beek nooit zou tegenkomen, en de laatste jaren sinds ik het fotograferen weer heb opgepakt ook niet meer ben tegen gekomen, was het wilde zwijn.
Woon je nota bene midden op de Veluwe, en nog geen wild zwijn op de gevoelige plaat kunnen vastleggen.
En dan opeens begin november vorig jaar staat je leven op de kop, en kom je helemaal nergens meer, maar op de 1 of andere manier doet dat het er ook niet meer toe.
En Geert maar grappen dat hij alleen maar naar het ziekenhuis ging om te fietsen, en zeker niet de bedoeling had om daar te blijven, maar helaas voor hem dacht de Cardioloog daar heel anders over.
Het verstand gaat op nul en de blik op oneindig, en je hoopt,en je maakt er het beste van samen met je kinderen.
Nu, een half jaar later, hebben we samen al heel wat kilometers gelopen met z’n beiden. In het kader van de revalidatie moest Geert meer gaan bewegen. 2 x in de week fysiofit, en in Geert zijn geval “wandelen”.
Wij zijn niet een ideale loopcombinatie, want Geert loopt vele malen sneller dan ik loop, en ook komt daar nog bij dat ik herhaaldelijk even een foto moet maken, als ik een vogel of iets anders zie, maar we genieten allebei met volle teugen.
En zo gebeurde het toch nog weer heel onverwachts,(al hoewel Geert al een vermoeden had dat ze in de buurt waren)dat we opeens met wilde zwijnen oog in oog stonden.
Een aantal volwassen dieren met hun jongen bevonden zich naast het bospad., waarop wij liepen.
Onze jongste dochter die met ons meeliep zou ze nog bijna voorbij lopen, maar gelukkig konden wij haar net op tijd waarschuwen. Op het moment dat de groep het bospad wilde oversteken , kregen ze ons pas in de gaten. 1 van de moederdieren stond even oog in oog met onze dochter, gromde wat en besloot vervolgens om in alle rust, samen met haar jongen, het pad over te steken. Op dat moment kon Ulli onze hond zich niet meer stil houden, hij begon luidkeels te piepen, de terriër in hem ontwaakte.
Helemaal vol over deze ontmoeting vervolgende wij het pad, om ze vervolgens een eind verderop weer tegen te komen. Op zo’n moment kan je dag dan niet meer stuk. Nog geen week later zagen we weer een grote groep volwassen dieren met jongen.
Vandaag zijn wij voor het eerst op de grote zandverstuiving bij Kootwijk geweest (Kootwijkerzand).
Een prachtig indrukwekkend gebied. Je voelt je bijna alleen op de wereld. Het gebied heeft wel wat weg van het decor van”Once upon a time in the west “een woestijn maar dan zonder cactussen en schedels van dieren, en ook de temperatuur van vandaag leek er totaal niet op, want die was de hele dag nog niet in de dubbele cijfers gekomen. Nog maar net op de zandverstuiving aangekomen landde vlak voor ons, in een boom, een prachtige Tapuit man (vogel), die er even het gemak van nam.
De wandeling was behoorlijk zwaar door dat mulle zand, zelfs Ulli de hond was na afloop helemaal totaal loss, maar die heeft aan de lange riem ook heel wat meer meters gemaakt.
Op die zandverstuiving voel je je ineens zo nietig, en ineens realiseer je dan, dat dit hele wandel gebeuren een jaar geleden niet mogelijk was geweest. Als Geert zijn gezondheid hem een half jaar geleden niet in de steek had gelaten, dan hadden wij zo’n wandeling als vandaag nooit kunnen volhouden.
Heide Hoog Buurlo