Eindelijk kreeg ik hem dan toch redelijk goed op de foto, alleen nog een paar takken die een beetje in de weg zitten, maar dat mag de pret niet drukken, want ik ben er blij mee.
Soms heb je dat, dat het maar niet lukt om een bepaalde vogel goed op de foto te krijgen, en deze vogel bezorgde mij bijna grijze haren, als ik die al niet had, nou ja grijs, ze zijn meer witachtig. Of het licht is te slecht, of Ulli de hond moet ineens zonodig het gras krabben, of het is het mooiste licht van de wereld, en is de vogel in geen velden of wegen te bekennen. (zie ook het blog van 17 jan.) altijd was er wel iets.
De vogel is in zijn uppie vanaf begin januari regelmatig bij ons in de buurt te zien. Ik ga er maar vanuit dat het steeds dezelfde vogel betreft, maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Maar wat ik wel met zekerheid durf te beweren is, dat hij echt prachtig is.
Toen ik 8 of 9 jaar oud werd, kreeg ik van een buurman een boek van Jac.P. Thijsse over de zang van vogels, met de mooie naam Vogelzang. Die buurman was bakker, en eigenaar van de bakkerij/winkel naast mijn ouderlijk huis, maar hij was ook een groot vogel liefhebber in hart en nieren, en kweker van allerlei volière vogels.
Ik was ontzettend blij met het boek, vooral omdat er prachtige foto’s in stonden. Sommige vogels, eigenlijk best wel veel, die in dat boek stonden, had ik nog nooit gezien. De Appelvink met de mooie latijnse naam Coccothraustes coccothraustes, was daar 1 van. De foto was in zwart/wit, en het boek heb ik ook nog steeds in mijn bezit.
Later kreeg ik een plakplaatje van een Appelvink in kleur. Die plaatjes kon je kon sparen en in een boekje plakken, pas toen zag ik de mooie kleuren van de Appelvink. En dan hoop je dat je in het echt nog eens een keer zo’n vogel ziet. En de laatste jaren was mijn hoop natuurlijk, allereerst om er 1 te zien, maar ook om er nog eens 1 een beetje goed op de foto te krijgen.
En vandaag ging die lang gekoesterde wens eindelijk in vervulling.
Appelvink – Coccothraustes coccothraustes